Różnica fizyczna między biegaczy długodystansowych i sprinterów

Biegacze długodystansowi i sprinterzy mają jedną wspólną cechę - starają się wygrywać wyścigi. Fizycznie są kompletnymi przeciwieństwami. Biegacze długodystansowe są chude, co najlepiej pasuje do pokrycia terenu. Sprinterzy są silnie zbudowani i szybko wybuchają na krótszych odcinkach. Obydwaj biegacze różnią się szybkością i rodzajem nadwozia.

Wideo dnia

Wysokość

Generalnie najwyższe biegacze długodystansowe są wysokie. Mają długie ramiona, które pompują dodatkową moc. Biegacze dystansowe również mają długie nogi, które pozwalają na większy krok. Pokonanie większej ilości ziemi z mniejszą liczbą kroków powoduje, że biegacz dystansowy pokona linię mety w krótszym czasie. Sprinterzy są zazwyczaj mniejsi niż biegacze na dystans. Krótsze nogi są korzystne dla szybkiego budowania prędkości.

Masa

Prowadnice dystansowe mają jak najmniejszą masę. Prowadzenie wyścigów obejmujących milę lub więcej wymaga siły i wytrzymałości. Przenoszenie zbyt dużej wagi jest obciążeniem dla biegaczy na odległość i spowalnia prędkość. Biegacze długodystansowi nieustannie spalają kalorie podczas treningów i zawodów, więc nadmierny przyrost masy ciała rzadko stanowi problem. Sprinterzy noszą większą wagę, a większość z nich to mięśnie. Zwiększenie ciężaru pozwala sprinterowi pracować z większą mocą. Zwiększona masa pomaga również sprinterom przeciąć wiatr.

Masa mięśniowa

Biegacze długodystansowi rozwijają długie, chude mięśnie, szczególnie w dolnej części ciała. Sprinterzy mają grube mięśnie. Silne uda i łydki pomagają sprinterowi wystrzelić z linii startu. Sprinterzy mają również mocne górne ciała. Wydajna pompa ramion i zapewnia maksymalną prędkość i moc podczas wspomagania równowagi. Biegacze długodystansowi polegają na treningu aerobowym, aby przygotować się do wyścigów. Sprinterzy również ćwiczą aerobik, ale podnoszą ciężary, aby dodać mięśni.

Zagrożenia fizyczne

Biegacze długodystansowi i sprinterzy prowadzą zupełnie różne wyścigi. Mają także inne ryzyko obrażeń. Biegacze długodystansowi często są odsunięci od pęknięć stresowych, szyn goleniowych i skurczów mięśni, ubocznych produktów odwodnienia, które mogą towarzyszyć bieganiu w długich wyścigach, takich jak maratony. Sprinterzy muszą uważać na ciągnięcia mięśni i ścięgna udowego, które występują z szybkim przyspieszeniem. Biegacze długodystansowi i sprinterzy mają skłonność do urazów stawu skokowego, kolanowego i kręgosłupa, które mogą być spowodowane zbyt dużym treningiem i zawodami.